Beroep op vervaltermijn art. 4:216 BW naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar

Erflater E heeft zijn vriendin X tot enig erfgenaam en executeur benoemd. E en X zijn tevens een samenlevingsovereenkomst aangegaan. In 2004 overlijdt E. X heeft de nalatenschap beneficiair aanvaard. De kinderen van E hebben een beroep gedaan op hun legitieme portie. In 2005 heeft X een uitkering van een polis levensverzekering ontvangen, welke polis was gesloten op het leven van E. In 2009 heeft de Rechtbank een vereffenaar V benoemd op verzoek van de schuldeisers. In geschil is of X een bedrag aan V is verschuldigd, omdat X de levensverzekeringsuitkering en het voordeel uit het verblijvingsbeding heeft ontvangen.
De Rechtbank stelt voorop dat de Hoge Raad (HR 17 mei 2013, nr 12/00480 ECLI:NL:HR:2013:BZ3643) in deze zaak eerder heeft geoordeeld dat de begunstiging uit levensverzekering een quasi-legaat is in de zin van art. 4:126 lid 2 onder b BW. Op grond van art. 4:216 BW kan de vereffenaar hetgeen aan een legataris is uitgekeerd binnen drie jaar daarna terugvorderen voor zover dit nodig is om de schulden als bedoeld in art. 4:7 lid 1 onder a tot en met g BW te voldoen. In deze situatie is X enig erfgenaam én begunstigde én vereffenaar, zij had eigen belangen, maar ook verplichtingen uit hoofde van haar taak als vereffenaar. X heeft echter de uitkering voor zichzelf gehouden en de vervaltermijn laten verlopen. Gevolg is dat de schulden niet zouden worden voldaan nu die vervaltermijn is verlopen. Dit druist in tegen het doel van vereffening. De Rechtbank is van mening dat X zodanig heeft gehandeld dat haar ten aanzien van de levensverzekering geen beroep op de vervaltermijn van art. 4:216 BW toekomt, aangezien dit naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is.