Geen overeenkomstige toepassing van verjaringstermijn van vijf jaar bij vergoedingsrecht uit hoofde van huwelijkse voorwaarden

M en V zijn gehuwd op huwelijkse voorwaarden, waarin iedere gemeenschap van goederen is uitgesloten. Ook is een regeling over vergoedingsrechten opgenomen. Tijdens het huwelijk hebben M en V een woning gekocht. In 2006 heeft V eigen vermogen in deze woning geïnvesteerd. Na de echtscheiding in 2016 is de woning toegedeeld aan V. V vordert betaling door M wegens haar investering in de woning, waarbij M de vordering wegens overbedeling van V mag verrekenen. M stelt zich echter op het standpunt dat dit vergoedingsrecht is verjaard. De Rechtbank heeft de vordering van V toegewezen. Het Hof heeft dit in het hoger beroep bekrachtigd.

De Hoge Raad overweegt dat uit de totstandkomingsgeschiedenis van art. 3:226 BW en vergelijkbare schakelbepalingen volgt dat de wetgever het huwelijksvermogensrecht niet rekent tot het vermogensrecht waarop de bepalingen van titel 11 van Boek 3 BW zonder meer van toepassing zijn. De aard van de huwelijksverhouding tussen echtgenoten verzet zich tegen overeenkomstige toepassing van de korte verjaringstermijn zoals geregeld in de artikelen 3:307-310 BW op vergoedingsrechten tussen echtgenoten. De Hoge Raad oordeelt dat de klacht dat het Hof ten onrechte niet met overeenkomstige toepassing van art. 3:307 lid 1 BW, althans art. 3:308, 3:309 of 3:310 lid 1 BW is uitgegaan van een verjaringstermijn van vijf jaar, faalt.