Rechtbank zet uiteen hoe een erfpachtrecht voor de heffing van erfbelasting moet worden gewaardeerd

Tot de nalatenschap van X behoort een erfpachtrecht met daarop een pand, bestaande uit twee woningen (elk met een eigen WOZ-waarde), waarvan één woning is verhuurd voor € 25.913 per jaar (na aftrek kosten voor gas water en licht). De WOZ-waarde van de verhuurde woning bedraagt € 743.500 en van de andere woning € 693.500. In totaal derhalve € 1.437.000. Het pand is getaxeerd op € € 1.750.000. De erfpachtcanon voor het gehele pand bedraagt € 3.500 per jaar. De gemeente heeft bericht dat de afkoopsom van de erfpachtcanon is vastgesteld op € 172.686. In geschil is of de waarde van het pand op een juiste wijze is vastgesteld en of de forfaitaire waardebepaling van de in mindering te brengen erfpachtcanon onverbindend is. 
De Rechtbank zet in haar uitspraak uitgebreid uiteen hoe de berekening voor de waarde van het recht van erfpacht voor de heffing van erfbelasting moet worden uitgevoerd en stelt vast dat de waarde € 1.077.215 bedraagt. Hieruit concludeert de Rechtbank dat de aanslag erfbelasting eerder te laag dan te hoog is vastgesteld. De Rechtbank volgt de belastingplichtige voorts niet in de stelling dat forfaitaire waardebepaling van de in mindering te brengen erfpachtcanon onverbindend is. Het enkele gegeven dat de afkoopsom van de eeuwigdurende canonverplichting van € 172.686 meer bedraagt dan de forfaitaire aftrek van artikel 10b UB SW is daartoe onvoldoende. Hiermee hebben eisers immers slechts één element van de forfaitaire berekening betwist, terwijl eisers aannemelijk dienen te maken dat de totale waarde in het economische verkeer van het recht van erfpacht met de twee opstallen in betekenende mate afwijkt van de gehele forfaitair vastgestelde waarde.