Testamentaire last uit 'ik-opa-clausule' wegens vorderingsrecht aangemerkt als legaat

Erflater heeft in zijn testament X tot enig erfgenaam benoemd en een ik-opa-clausule opgenomen ten behoeve van X''s kinderen K. Aan X is de last opgelegd om een bedrag schuldig te erkennen aan K, uit te betalen na het overlijden van X. Door de wetswijziging van art. 10 SW is deze last nu fiscaal nadelig geworden. Indien sprake zou zijn van een last, valt deze namelijk binnen het bereik van art. 10 lid 1 SW. Na het overlijden van erflater verzoekt X daarom tot opheffing van de testamentaire last op grond van art. 4:134 BW.
De Rechtbank meent dat voordat de vraag over de opheffing van de last aan de orde is, eerst moet worden vastgesteld of überhaupt sprake is van een last of dat de clausule dient te worden aangemerkt  als een legaat. Daarbij is van doorslaggevend belang of de erflater een vorderingsrecht heeft toegekend. De Rechtbank oordeelt dat uit de bewoordingen van de ik-opa-clausule kan worden opgemaakt dat erflater de kinderen van X een vorderingsrecht heeft willen toekennen. Hiermee is deze clausule aan te merken als een legaat. Heffing van erfbelasting zal plaatsvinden ingevolge art. 10 lid 9 SW. Het verzoek tot opheffing van de last wordt afgewezen.