Uitleg van verrekenbeding in huwelijksvoorwaarden leidt tot fictieve erfrechtelijke verkrijging bij kinderen

M en V zijn gehuwd onder huwelijkse voorwaarden waarin een (facultatief) finaal verrekenbeding is opgenomen met de toevoeging: "Het recht verdeling te vorderen is hoogst persoonlijk en derhalve niet vatbaar voor vererving". M overlijdt. V is onterfd en heeft een vruchtgebruiklegaat gekregen en de kinderen zijn tot erfgenamen benoemd. V, die een groter vermogen bezat dan M, heeft na het overlijden van M met een beroep op de huwelijkse voorwaarden het verrekenbeding uitgevoerd, zodat de kinderen een vordering verkregen op V, waarvan zij het vruchtgebruik verkreeg. V overlijdt en de Inspecteur past met betrekking tot de vordering art. 10 SW toe.
Het Hof heeft geoordeeld dat na het overlijden van een van de echtgenoten het verrekenbeding niet meer door de ander kon worden ingeroepen. Aldus is het vruchtgebruik van V ten laste gekomen van haar vermogen wegens de onverplichte inbreng van dat vermogen in de nalatenschap van M op grond van het verrekenbeding.
De Hoge Raad oordeelt dat de uitleg van de huwelijkse voorwaarden is voorbehouden aan het Hof en dat uit dat oordeel voortvloeit dat de vordering niet is ontstaan krachtens huwelijksvermogensrecht. Voor de kinderen geldt dat de vordering wordt aangemerkt als een fictieve erfrechtelijke verkrijging op grond van art. 10 lid 1 SW.