Vereffenaar is te laat met in rechte terugvorderen uitkering waardoor vervaltermijn is verstreken

Na het overlijden van E ontvangt zijn ex-echtgenote in 2017 de levensverzekeringsuitkering. Het notariskantoor dat de nalatenschap van E afhandelt, sommeert V in 2018 het uitgekeerde bedrag over te maken naar de derdengeldenrekening. V heeft niet aan die sommatie voldaan. Na benoeming van een vereffenaar, heeft de vereffenaar in 2019 V gesommeerd het nog beschikbare bedrag over te maken naar de derdengeldenrekening. In 2021 start de vereffenaar een procedure waarin hij onder meer stelt dat de levensverzekeringsuitkering moet worden gekwalificeerd als een quasi-legaat op grond van art. 4:126 lid 2 onder b BW, zodat deze door de vereffenaar kan worden teruggevorderd krachtens art. 4:216 BW.

De Rechtbank oordeelt dat zelfs als de uitkering van de levensverzekering moet worden aangemerkt als een quasi-legaat, het gevorderde moet worden afgewezen gelet op art. 4:126 jo. 4:128 jo. 4:216 BW. V heeft in 2017 de uitkering ontvangen en de vereffenaar heeft de uitkering voor het eerst in 2021 in rechte teruggevorderd. Dat is niet binnen de vervaltermijn van art. 4:216 BW en dus is een eventueel vorderingsrecht van rechtswege vervallen. De omstandigheid dat de vereffenaar binnen de vervaltermijn van drie jaar V meerdere keren buiten rechte schriftelijk heeft gesommeerd tot terugbetaling van de uitkering, leidt volgens de Rechtbank niet tot een ander oordeel.