Windmill-arrest

De Staat legde op grond van haar eigendom een heffing op aan het bedrijf Windmill voor het lozen van afvalgips in de Nieuwe Waterweg bij Rotterdam. Windmill was in het bezit van de benodigde vergunningen voor deze activiteit. De toenmalige Wet verontreiniging oppervlaktewateren (hierna: Wvo) bepaalde dat de Staat de bevoegdheid had om via publiekrechtelijk weg heffingen op te leggen aan Windmill voor verontreiniging van de Nieuwe Waterweg, maar deze heffingsvoorschriften waren nog niet uitgevaardigd. Het gaat hier om de vraag of de overheid gebruik mag maken van haar krachtens het privaatrecht toekomende bevoegdheden indien dezelfde belangen ook behartigd kunnen worden door middel van bevoegdheden die haar toekomen krachtens het publiekrecht. De Hoge Raad moest beoordelen of de privaatrechtelijke heffing op grond van eigendom een onaanvaardbare doorkruising opleverde van de Wvo en toetste hierbij aan drie criteria;

1. Er moet gelet worden op de inhoud en strekking van de publiekrechtelijke regeling;

2. welke belangen van burgers deze regeling beoogt te beschermen;

3. of door middel van een publiekrechtelijke regeling een vergelijkbaar resultaat kan worden behaald.

Op grond van deze maatstaf oordeelde de Hoge Raad dat de Staat niet langs privaatrechtelijke weg een vergoeding mocht bedingen, nu de (publiekrechtelijke) Wvo deze mogelijkheid ook bood.