Heffing box 3 niet in strijd met Eerste Protocol van het EVRM want geen sprake van individuele buitensporige last

A is in 1996 naar Noorwegen verhuisd maar is nog eigenaar van in Nederland gelegen onroerende zaken. Ter zake daarvan is aan A een aanslag inkomstenbelasting opgelegd. A maakt bezwaar en komt in beroep tegen deze aanslag. Volgens A is de box 3-heffing in zijn geval in strijd met het recht op ongestoord genot van eigendom zoals is vastgelegd in art. 1 Eerste Protocol bij het EVRM.
Volgens de A-G is de heffing disproportioneel, omdat geen rekening wordt gehouden met het inkomen dat is verkregen uit het vermogen. De A-G concludeert dat de forfaitaire rendementsheffing in strijd is met art. 1 Eerste Protocol bij het EVRM.
De Hoge Raad oordeelt dat van het forfaitaire stelsel van box 3 niet kan worden gezegd dat het elke redelijke grond ontbeert. De wetgever heeft een ruime beoordelingsmarge en heeft voor het forfaitaire rendement terecht aansluiting gezocht bij de rendementen die belastingplichtigen in de praktijk, over een langere periode, gemiddeld zouden kunnen behalen zonder teveel risico. Er is geen sprake van een buitensporige zware last, omdat niet is komen vast te staan dat in het betreffende jaar het veronderstelde rendement van 4% niet haalbaar is voor beleggers. Er ontstaat pas strijd met art. 1 Eerste Protocol van het EVRM wanneer komt vast te staan dat het forfaitaire rendement van 4% niet meer haalbaar is en gezien het toepasselijke tarief belastingplichtigen worden geconfronteerd met een buitensporige zware last.
De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.